Ik ben niet de enigste
En alles was vanaf begin af aan fout gegaan. Diploma gehaald, geld van mam gekregen en het huis uit. Natuurlijk met de jongens die mijn leven compleet hadden geruïneerd en echt niet welkom waren in mijn leven. Domenico en Mingo, de tweeling die ik had gekregen. Eerst was ik dolblij geweest, maar dat idee ging langzamerhand weg toen ik bedacht dat ik niet een opleiding kon volgen en uit huis moest. En toen was alles fout gegaan, ik raakte bevriend met de verkeerde mensen en was nu prostituee. Verschrikkelijk.
Ik probeerde de jongens alles te geven, want tja.. het waren nu ook de mensen in mijn leven waarvoor ik moest zorgen. Ook al had ik - nou, dat dacht ik - een grote hekel aan mijn leven ruïneerders, ik kon het niet aanzien als ze me met hun smekende ogen aankeken en dat ze begonnen te huilen. Diep in mezelf hield ik van ze, maar aan de ene kant ook weer niet. Het was verschrikkelijk.
En met mijn magere hersens probeerde ik de tweeling ook wat aan te leren. Het praten ging al aardig goed: Ik kon al een klein gesprekje met ze hebben. Maar met Mingo ging het slechter, hij kon bijna niks goed uitspreken. En ik vond hem zo slecht.. het liefst had ik ze niet gehad. Ze waren verschrikkelijk 's nachts, dan bleef ik het liefst in mijn bed liggen maar dat kon gewoon niet. We hadden buren en dan kreeg ik de volgende dag te horen dat de buren bijna niet hadden geslapen om de tweeling.
'Mama!' riep Domenico gekweld toen ik hem in zijn bedje legde. Ik zuchtte diep, aaide hem even over zijn hoofd en draaide me toen om. Mingo lag al in zijn bedje, en die was al aan het slapen. Nu moest Domenico zich zelf maar weten te vermaken, want ik ging echt geen babysitter bellen. Veel te duur.
Ik negeerde de hoeveelheid afwas op het aanrecht en liep meteen naar buiten. Om half twaalf had ik een afspraak, nu was het elf uur en moest ik opschieten.
Wat kon mij het schelen dat die jongens alleen thuis bleven? Ik draaide de auto de afrit af en reed met een hoge snelheid weg. Ze moesten zichzelf maar weten te vermaken, het boeide mij honderd procent niks. Het liefst had ik ze niet gehad, dan was ik nu gewoon aan het studeren geweest.
Update!
'Nicki taart wille!'
Zuchtend stop ik weer met eten maken en keek omlaag naar Domenico. Hij keek me aan met zijn grote puppy-ogen en begon weer zachtjes te jammeren. Ik hurkte en gaf hem snel een kus op zijn kruin. Daarna ging ik weer verder met het eten. Daarna begon hij weer.
Zuchtend stop ik weer met eten maken en keek omlaag naar Domenico. Hij keek me aan met zijn grote puppy-ogen en begon weer zachtjes te jammeren. Ik hurkte en gaf hem snel een kus op zijn kruin. Daarna ging ik weer verder met het eten. Daarna begon hij weer.
'NICKI TAART WILLE! NU! MAMA NIE AARDIG SIJN!' Hij begon keihard te brullen en wees op Mingo die een eindje verderop zat.
'Ik sla je helemaal verrot als je nu die mond van je niet houd, Domenico!' flapte eruit. Domenico begon nog harder te krijsen en het janken kwam er ook nog bij. Terneergeslagen liet ik het mes op het hakbord vallen en steunde met mijn ellebogen op het aanrecht. Altijd hetzelfde liedje.
'Ik sla je helemaal verrot als je nu die mond van je niet houd, Domenico!' flapte eruit. Domenico begon nog harder te krijsen en het janken kwam er ook nog bij. Terneergeslagen liet ik het mes op het hakbord vallen en steunde met mijn ellebogen op het aanrecht. Altijd hetzelfde liedje.
Driftig ging ik door met het eten en daarna zette ik het op het fornuis. De kinderen werden wat rustiger toen ik ze geen aandacht gaf en na een uurtje waren ze helemaal stil. Tevreden ging ik met ze aan de slag toen ik klaar was met het eten.
Ik verlangde steeds meer naar het kind-zijn van de kleuters. Als ze negen jaar waren, kon ik ze naar een kostschool sturen die een klant me had aangeraden. Helemaal in het topje van Bridgeport waar ik géén last van ze had. Maar, aan alle leuke kanten zitten ook slechte kanten en ik moest ze leren praten, lopen, en zindelijk maken. En natuurlijk moesten ze ook nog kinderlijke trekjes vertonen.
Dus, dat werd nog even werken. Domenico was makkelijk, maar met Mingo ging het moeilijker.
Die stopte namelijk altijd het liefst mijn vinger in zijn mond als ik naar een voorwerp wees.
Die stopte namelijk altijd het liefst mijn vinger in zijn mond als ik naar een voorwerp wees.