Viva la France
Verwonderd keek ik uit het vliegtuigraampje naar buiten. Champs Les Sims moest ik heen voor mijn geschiedenisles. Ik kon ook naar Egypte of China gaan, maar omdat Frankrijk me toch het meest interesseerde ben ik toch maar naar Frankrijk gegaan, op kosten van school uiteraard. Het vliegtuig hobbelde zachtjes over de landingsbaan en kwam aan het einde van de baan tot stilstand. We werden met een taxi naar het basiskamp gebracht.
En welke mensen stormden als een gek naar binnen om een privé vertrek te bemachtigen? Juist, daar zat een Cullen bij. En natuurlijk had ik weer het mooiste vertrek van allemaal bemachtigd: een suite voor twee personen met een luxe badkamer die eigenlijk voor een ander bedoelt was.
Stoute ik.
Stoute ik.
Later in de middag - toen ik mijn spullen had uitgepakt en veilig had opgeborgen in de kluis die in de kamer zat - besloot ik Frankrijk maar eens te verkennen. Het dorpje waar ik in logeerde was fascinerend. Ik nestelde me op een terrasje dicht bij het café en keek wat rond. Ik had mijn notitieblok meegenomen zodat ik van alles kon opschrijven van Frankrijk, want dan kon ik thuis of al in Frankrijk een verslag in elkaar flansen. Ik haalde het notitieblokje uit mijn broekzak en mijn pen en begon driftig te pennen. Na een kwartiertje had ik zowat alles opgeschreven wat ik was tegengekomen en waren mijn vingers stijf. Ik zuchtte, als ik nu al last kreeg van mijn vingers zou Frankrijk nog een hel worden met mijn notities en mijn plan om op vrijdagavond een gigantisch verslag in elkaar te flansen met een pen.
Maar wie wist nou het meest van het dorpje waar ik in logeerde? Juist, een bewoner of bewoonster van het dorp zelf! Ik werd vrolijk van mijn eigen idee en keek naar het café'tje aan de overkant. Diegene die achter de kassa zat, zou toch zeker veel weten over het dorpje? Ik besloot om er maar op te gokken en te vragen of ze een interview wou geven over Champs Les Sims. Toen ik eenmaal in het café'tje was, keek de vrouw achter de kassa me vrolijk aan. Ik kon zien dat ze bleekjes was, net zoals de rest van de Franse mensen in het dorpje.
'Un touriste! Quel plaisir!'' riep ze vrolijk. Ik glimlachte en ging bij de kassa staan. Ik probeerde met mijn bizarre Frans uit te leggen wat ik hier deed.
'Un touriste! Quel plaisir!'' riep ze vrolijk. Ik glimlachte en ging bij de kassa staan. Ik probeerde met mijn bizarre Frans uit te leggen wat ik hier deed.
En tot mijn grote verbazing begon ze vlot in mijn taal te praten.
'Oh, iemand uit Sunset Valley? Daar ben ik geboren!' riep ze uit.
'Wat wil je weten?' vroeg ze daarna. Ik stelde een paar vragen over het dorp zelf, Frankrijk, de bevolking en nog veel meer. Toen ik drie blaadjes van mijn notitieblok had volgekrabbeld en het nog eens nauwkeurig doorlas kwam ik tot de conclusie dat dit wel genoeg was voor het interview.
'Dankjewel mevrouw, ik zal hier morgen komen ontbijten.' Ze keek me verrast aan en gaf me toen een knuffel. Wat waren ze hier gastvrij en vrolijk. Dit zouden ze niet zomaar in Sunset Valley doen.. of in Bridgeport. Ik zette die gedachten uit mijn hoofd. Ik wou nog niet aan Bridgeport denken, dat zou pas later komen.. als Victoria peuter was.
'Oh, iemand uit Sunset Valley? Daar ben ik geboren!' riep ze uit.
'Wat wil je weten?' vroeg ze daarna. Ik stelde een paar vragen over het dorp zelf, Frankrijk, de bevolking en nog veel meer. Toen ik drie blaadjes van mijn notitieblok had volgekrabbeld en het nog eens nauwkeurig doorlas kwam ik tot de conclusie dat dit wel genoeg was voor het interview.
'Dankjewel mevrouw, ik zal hier morgen komen ontbijten.' Ze keek me verrast aan en gaf me toen een knuffel. Wat waren ze hier gastvrij en vrolijk. Dit zouden ze niet zomaar in Sunset Valley doen.. of in Bridgeport. Ik zette die gedachten uit mijn hoofd. Ik wou nog niet aan Bridgeport denken, dat zou pas later komen.. als Victoria peuter was.
Eenmaal buiten hoorde ik geroezemoes achter me rug en kon vaag de woorden Célèbres, Cullen, Sunset Valley, Fille en de naam van mijn moeder er uit halen. Ik zuchtte eens diep, ze herkenden me hier dus ook. Sinds mijn moeder beroemd was in Sunset Valley en was doorgebroken als artiest herkenden ze me ineens als ze dochter van Jeslynn Cullen, oftewel gewoon Rosalie Cullen. Een man stapte op me af en knikte vriendelijk.
'Ik ben Gustave, en jij bent zeker Rosalie?' vroeg hij grijzend. Ik knikte verwonderd en schudde zijn hand. Wat een rare knul.
'Oké.'
Hij draaide zich weer om en liep het plein af, sluw om zich heen kijkend en hij gaf me nog een duistere blik. Ik schrok, wat was er nou?
'Ik ben Gustave, en jij bent zeker Rosalie?' vroeg hij grijzend. Ik knikte verwonderd en schudde zijn hand. Wat een rare knul.
'Oké.'
Hij draaide zich weer om en liep het plein af, sluw om zich heen kijkend en hij gaf me nog een duistere blik. Ik schrok, wat was er nou?
En ik was dolblij toen ik er achter kwam dat er aan de hoek van het pleintje waar het café zich ook bevond een boekhandel was. Nu kon ik mooi een boek inslaan waar allemaal informatie over Frankrijk en de geschiedenis van dit dorpje in zou staan. Ik treuzelde wat bij de boeken. Ik kwam er pas laat achter dat waarschijnlijk alle boeken in het Frans waren, maar na wat gesnuffel en gezoek had ik toch een zestalig boek over Frankrijk gevonden. Ik zou al blij zijn als het in het Engels was, maar Nederlands zou ook goed zijn. Ik rekende haastig af en kreeg te horen van de boekhandelaar dat ik op de bovenverdieping rustig het boek kon lezen. Ik knikte goedkeurend en vertrok snel naar boven.
Nieuwschierig keek ik rond toen ik de trap opliep naar boven. Het was een kleine ruimte met twee fauteuils en in het midden van de klassieke stoelen een piramide-achtige lamp. Ik liet mijn vingers over de stof van de stoelen glijden en keek toen naar het mooie schilderij die aan de muur hing. La France 1837 stond er in kleine lettertjes rechts onderin gekriebeld. Ondanks dat het handschrift snel afgerafeld was, zag het er toch gracieus uit. Het schilderij zelf was gemaakt van het grote meer dat ik had gezien vanuit het vliegtuig. De naam was me nog altijd onbekend gebleven. Na heel wat getreuzel in de kamer besloot ik maar om in een fauteuil te zitten en mijn boek te gaan lezen. Ik begon bij het eerste hoofdstuk waar - ik hoop maar - genoeg informatie in zat voor mijn project. Toen ik na heel wat hoofdstukken er achter kwam dat het buiten al schemerig begon te worden, dacht ik om maar eens een bezoekje te brengen aan het Basiskamp en mijn bed maar op te zoeken, want ik was van plan om morgen weer vroeg op te staan.
Eenmaal in het Basiskamp zocht ik mijn vertrek op en ging direct door naar de badkamer. Ik was van plan om me eens flink te gaan wassen - eerst het bad en daarna de douche - en daarna mijn 'look' eens flink te gaan veranderen. Ze keken me allemaal raar aan in het dorpje omdat ik er zo anders uitzag. Ik had in de kledingkast al een stapeltje typisch Franse kleren gezien en meegenomen naar de badkamer en nauwkeurig de kapsels van de Franse vrouwen in de gaten gehouden zodat ik zometeen aan de slag kon met mijn haar. Thuis zou ik alles weer drastisch in normale staat terugtoveren, maar oké: Ik was in Frankrijk en moest niet het rijkeluiskindje uit gaan hangen maar me aanpassen aan de cultuur hier.
Ik wist zelf ook wel dat ik er verschrikkelijk uitzag, maar ik moest me toch zo vertonen in Frankrijk. Ik liep snel naar de begane grond en rook de geur van herfstsalade. Toen ik er achter kwam dat ze hier hoogstwaarschijnlijk dezelfde gerechten maakten als in Sunset Valley begon ik me wel wat beter te voelen. Ik was niet de enigste die zich moest aanpassen aan anderen. Ik pakte een bord herfstsalade en begon te eten. Toen ik klaar was met eten, besefte ik dat het al half negen was. Ik vertrok naar boven - mijn vertrek - en dook mijn bedje in.
Op naar morgen, een nieuwe frisse dag.
Op naar morgen, een nieuwe frisse dag.
Op de één na laatste dag besloot ik om eerst maar eens Jasper te bellen. Het zou een torenhoge telefoonrekening worden, maar daar had ik het graag voor over. Na een paar 'gepiep' van de telefoon hoorde ik Jasper zijn stem.
'Met Jasper,' zei hij met zijn warme stem. Ik smolt meteen.
'Met Roos!' riep ik. Ik hoorde Jasper zijn verbazing en hij begon daarna te ratelen over hoe mijn ouders hem behandelde en dat we gauw maar eens naar Bridgeport moesten verhuizen. En ja, morgen zou ik naar huis gaan en was Victoria jarig.
Die avond zouden we zeker het huis uit worden gegooid. We namen snel afscheid en ik besloot mijn spullen maar in te pakken, want morgen ging ik weer weg - morgenavond.
'Met Jasper,' zei hij met zijn warme stem. Ik smolt meteen.
'Met Roos!' riep ik. Ik hoorde Jasper zijn verbazing en hij begon daarna te ratelen over hoe mijn ouders hem behandelde en dat we gauw maar eens naar Bridgeport moesten verhuizen. En ja, morgen zou ik naar huis gaan en was Victoria jarig.
Die avond zouden we zeker het huis uit worden gegooid. We namen snel afscheid en ik besloot mijn spullen maar in te pakken, want morgen ging ik weer weg - morgenavond.
En tja, aan alle leukigheid komt een eind en zo dus ook aan mijn tripje Frankrijk. Het waren leuke dagen in het zonnige zuiden en ik hoop dat ik er ooit nog eens kom. Frankrijk is me altijd bijgebleven. Ik was weer even een scholier die - net zoals alle anderen - voor school een project in Frankrijk moest afmaken om zo haar/hem diploma te halen en verder te gaan in het leven.
Nu komt het harde leven weer en word er van me verwacht dat ik every time of the whole day weer voor Victoria ga zorgen.
In Bridgeport, met Jasper.
Nu komt het harde leven weer en word er van me verwacht dat ik every time of the whole day weer voor Victoria ga zorgen.
In Bridgeport, met Jasper.
<< Hoofdstuk 1 | | Hoofdstuk 3 >>