Ho, stop! Dit is G3, heb je G1, G2, en G3 nog niet gelezen? Klik dan hier voor G1, hier voor G2 en hier voor G3!
Moving in
'Oh.. mijn.. god!' Met twinkelende ogen liep ik trots de oprit van het huis op. Deniz en ik hadden samen besloten om een mooie boederij te kopen, maar Deniz had gezegd dat het voor mij een verrassing zou blijven en dat ik het zeker mooi zou vinden. Nog steeds vol ongeloof bleef ik op de oprit staan en bekeek het gigantische huis die schuil ging achter een paar bomen waardoor het een mooi gezicht werd.
'Woon ik hier..?' fluisterde ik zachtjes in mijzelf. Ik vond het werkelijk prachtig.
'Woon ik hier..?' fluisterde ik zachtjes in mijzelf. Ik vond het werkelijk prachtig.
Ik kon het niet vaak genoeg zeggen, maar het huis was echt práchtig. De moestuin, de bomen, het kleine schuurtje in de tuin en de gigantische boederij die zeker weten diende voor een groot gezin. Een groot gezin dat Deniz en ik zeker wouden hebben.
'En, wat vind je er van?' Deniz liep nieuwschierig achter me aan en ik draaide me om.
'Ik vind het fantastisch Deniz, echt heel erg bedankt. Ik hoop dat we hier samen oud kunnen worden.' Ik giechelde en sloeg mijn armen om hem heen. We knuffelden stevig tot het rare geklik van een wandelstok onze roes verstoorde.
'Ik vind het fantastisch Deniz, echt heel erg bedankt. Ik hoop dat we hier samen oud kunnen worden.' Ik giechelde en sloeg mijn armen om hem heen. We knuffelden stevig tot het rare geklik van een wandelstok onze roes verstoorde.
Een oude vrouw kwam met een grote lach ons erf op lopen en ze tikte driftig met de wandelstok op de stenen en het gras. Ik liet Deniz los en we wachtten geduldig tot de oude vrouw ons had bereikt. Waarschijnlijk werkte ze in de zorg: De vrouw had ziekenhuiskleren aan en zag er genie-achtig uit. Toen ze voor ons stond, slaakte ze een diepe zucht en hield haar wandelstok stevig vast.
'Pfoe, dat was me een rit.' Ze glimlachte.
'Pfoe, dat was me een rit.' Ze glimlachte.
Deniz vluchtte snel uit het gesprek, hij wou het huis van binnenin zien en ik keek hem geheimzinnig aan.
'Eh.. ik ga maar alvast naar binnen,' zei Deniz en hij draaide zich om en liep haastig het padje naar de voordeur op. Het liefst zou ik achter hem aan lopen, maar ik kon dat oude vrouwtje hier niet laten staan. In plaats van me op Deniz te richtten richtte ik me op de oude vrouw die nog altijd breed zat te glimlachen met een flauwe streep van humor in haar lach.
'Eh.. ik ga maar alvast naar binnen,' zei Deniz en hij draaide zich om en liep haastig het padje naar de voordeur op. Het liefst zou ik achter hem aan lopen, maar ik kon dat oude vrouwtje hier niet laten staan. In plaats van me op Deniz te richtten richtte ik me op de oude vrouw die nog altijd breed zat te glimlachen met een flauwe streep van humor in haar lach.
Nadat Deniz naar binnen was verdwenen, stak de vrouw vriendelijk haar hand uit.
'Ik ben June Shallow, ik neem aan dat jij een Cullen bent?' ze glimlachte. Ik knikte en schudde ook haar hand. Het was de laatste tijd normaal geworden dat mensen wisten wie ik was, mijn overgrootmoeder was beroemd geworden om haar idee om een tien generatie lange familie te maken en ik was nou eenmaal de vierde generatie.
'Nou.. haha, ik ben Heidi Cullen.' De vrouw maakte een vriendelijk gebaar.
'Ik hoorde dat je geïnteresseerd was in de zorg?' Er ontstond een rimpel tussen haar wenkbrauwen. Ik knikte.
'Dan zal ik je daar snel meer over vertellen.'
'Ik ben June Shallow, ik neem aan dat jij een Cullen bent?' ze glimlachte. Ik knikte en schudde ook haar hand. Het was de laatste tijd normaal geworden dat mensen wisten wie ik was, mijn overgrootmoeder was beroemd geworden om haar idee om een tien generatie lange familie te maken en ik was nou eenmaal de vierde generatie.
'Nou.. haha, ik ben Heidi Cullen.' De vrouw maakte een vriendelijk gebaar.
'Ik hoorde dat je geïnteresseerd was in de zorg?' Er ontstond een rimpel tussen haar wenkbrauwen. Ik knikte.
'Dan zal ik je daar snel meer over vertellen.'
June bleef de rest van de dag bij ons om lekker te praten en nadat ik zelf het hele huis had gezien gaf ik haar een rondleiding. Ze vond alles prachtig en hoopte zelf ook vurig dat ze hier eens kon wonen. Ze vertelde van alles over de zorg, over hoe het was in het ziekenhuis en ik kreeg steeds meer de neiging om morgen direct naar het ziekenhuis te stappen en te solliciteren naar een baan. Sinds ik me helemaal had verdiept in Inzicht leek het me veel leuker om in het ziekenhuis te werken en er voor te zorgen dat mensen beter werden. Aan het eind van de avond namen we afscheid en ze ging voldaan naar huis.
Die avond zaten Deniz en ik heerlijk te genieten van ons nieuwe huisje. We deden het haardvuur nog niet aan, want straks vloog alles in de fik. Ik besloot meteen maar over te gaan op het 'ziekenhuis'-verhaal.
'Ehh, lieverd?' vroeg ik voorzichtig. Deniz keek me vragend aan en ik slikte even.
'Wat zou je er van vinden dat ik morgen zou solliciteren bij het ziekenhuis?' Zo, dat was eruit. Er ontstond een rimpel in Deniz' gezicht en zijn gezicht verstrakte daarna.
'Je moet blij zijn dat ik je geen hoofddoekje laat dragen: Vrouwen horen thuis het huishouden te doen. Dat zijn de regels,' zei hij nors. Woedend keek ik hem aan en schudde zijn arm van me af.
'Ehh, lieverd?' vroeg ik voorzichtig. Deniz keek me vragend aan en ik slikte even.
'Wat zou je er van vinden dat ik morgen zou solliciteren bij het ziekenhuis?' Zo, dat was eruit. Er ontstond een rimpel in Deniz' gezicht en zijn gezicht verstrakte daarna.
'Je moet blij zijn dat ik je geen hoofddoekje laat dragen: Vrouwen horen thuis het huishouden te doen. Dat zijn de regels,' zei hij nors. Woedend keek ik hem aan en schudde zijn arm van me af.
Ik stond op en liep boos richting de trap, Deniz kwam achter me staan en hield me tegen.
'He.. zo had ik het niet bedo..' Ik haakte zijn zin af en al mijn frustratie vloog eruit.
'Jemig! Oké, ik heb respect voor je geloof, maar dan hoef je mij er nog niet in mee te sleuren!' Mijn ogen schoten vuur en Deniz keek me beledigd aan.
'Heidi, het hoort gewoon niet dat je aan het werk bent! Je moet thuis zijn als we kinderen hebben, je moet voor het huishouden zorgen en er moet warm eten zijn als ik thuiskom van het werk!' hij brulde het uit en keek me ook woedend aan.
'He.. zo had ik het niet bedo..' Ik haakte zijn zin af en al mijn frustratie vloog eruit.
'Jemig! Oké, ik heb respect voor je geloof, maar dan hoef je mij er nog niet in mee te sleuren!' Mijn ogen schoten vuur en Deniz keek me beledigd aan.
'Heidi, het hoort gewoon niet dat je aan het werk bent! Je moet thuis zijn als we kinderen hebben, je moet voor het huishouden zorgen en er moet warm eten zijn als ik thuiskom van het werk!' hij brulde het uit en keek me ook woedend aan.
'Heidi, ik zeg het nog één keer: Ik heb je gewaarschuwd voor mijn geloof, dat mijn ouders niet trots op mij zouden zijn als ik een perfecte vrouw had zodat ik geen toekomstige dochter had die ik zou kunnen uithuwelijken! Je hoort een hoofddoek te dragen, desnoods een boerka en je hoort te geloven in MIJN geloof!' Hij schreeuwde naar me en ik kromp in elkaar.
'Maar wie zegt dat ik kinderen wil?! Al helemaal niet met zo'n zak!' Ik had meteen spijt van mijn woorden en draaide me om, ik had Deniz gekwetst.
'Maar wie zegt dat ik kinderen wil?! Al helemaal niet met zo'n zak!' Ik had meteen spijt van mijn woorden en draaide me om, ik had Deniz gekwetst.
Na een warm bad glipte ik snel door de woonkamer en zag dat Deniz daar niet was. Haastig keek ik uit het raam en zag dat hij buiten op de veranda naar de lucht zat te staren. Ik had hem echt gekwetst, dit was mijn bedoeling niet geweest. Snel kleedde ik me om en kroop in bed, ik zou het morgen allemaal wel bedenken en ik zou zeker weten gaan werken bij het ziekenhuis.
Een uurtje later - ik viel bijna in slaap - voelde ik hoe Deniz me een kus op mijn wang gaf en zelf ook in bed kroop. Ik kon dit niet maken, morgen zou ik het goedmaken, nu was ik te moe. Even later viel ik in de armen van Deniz in slaap.
Update
De volgende ochtend werd ik alleen in mijn bed wakker. Was Deniz al naar zijn werk gegaan? Ik stond op en maakte het bed netjes. Ik zou me zometeen wel omkleden, ik had verschrikkelijke honger en had zin in een stevig ontbijt. Wafels, daar had ik zin in.
Tijdens het maken van de wafels keek ik twijfelend op de klok. Normaal gesproken zou Deniz nu nog thuis zitten, het was nog veel te vroeg om haar het werk te gaan. Of moest hij zich eerst melden bij de baas? Dit was zijn eerste dag op het werk - hij werkte bij het zakenkantoor - en hij had er niks over gezegd, geen teken of niets. Ongeduldig tikte ik met het ei op de rand van een bakje en deed het allemaal in een kom. Na een halfuurtje in de oven roken ze heerlijk en strooide ik er nog wat suiker over. Nu was het klaar, ik schoof aan tafel.
Terwijl ik een hapje wafel in mijn mond stopte, dacht ik na over mijn familie. Wat zouden zij er van vinden dat ik binnenkort rond zou lopen met een hoofddoekje? En zou ik nog wel bij hun op bezoek mogen gaan? Ik verstijfde midden in een hap en hoestte. Het zou een goed plan zijn om nu even een bezoekje te brengen aan mijn moeder, ze was vaak alleen thuis met Bobo, Alec en Felix en papa was vaak aan het werk. Het contact met Kate was ook aardig vertroebeld sinds ze in Bridgeport woont - ze woont voor een tijdje bij onze oma Rosalie in - en veel praten we niet. Nadat ik mijn wafels op had, waste ik de afwas nog even af en vertrok toen naar boven om te douchen.
Met een blij gezicht liep ik een halfuurtje later het pad op van mijn ouderlijke huis. Ik zag door de raampjes van de deur dat mijn moeder enthousiast naar de deur liep en de deur opendeed. Glimlachend kwam ik binnen en knuffelde haar stevig, daarna was Bobo aan de beurt en Alec wurgde me half door zijn enthousiaste knuffel. Felix lag te slapen in zijn wiegje.
Als we onder het genot van een dampende kop thee bij de eettafel zitten, begint mam te ratelen.
'Oh liefje, ik kijk zo uit naar je huwelijk!' zegt ze met een lach op haar gezicht, 'heb je al een jurk?'
Ik schudde mijn hoofd. Mam ratelde nog wat door over de voorbereidingen en al snel waren we samen in een discussie verwikkeld over mijn kapsel.
'Ik ga wel naar de kapper,' zei ik. Mam schudde haar hoofd.
'Ik wil het doen,' besloot ze beslist. Ik zuchtte en gaf het toen toch over aan haar.
'Oh liefje, ik kijk zo uit naar je huwelijk!' zegt ze met een lach op haar gezicht, 'heb je al een jurk?'
Ik schudde mijn hoofd. Mam ratelde nog wat door over de voorbereidingen en al snel waren we samen in een discussie verwikkeld over mijn kapsel.
'Ik ga wel naar de kapper,' zei ik. Mam schudde haar hoofd.
'Ik wil het doen,' besloot ze beslist. Ik zuchtte en gaf het toen toch over aan haar.
'Mam, je weet wel dat Deniz niet wil dat ik ga werken?' zei ik voorzichtig. Mam knikte en had opeens heel veel belangstelling in mijn verhaal. Ik vertelde over de vrouw van gister en wat Deniz had gezegd. Woest schudde mijn moeder haar hoofd.
'Wat denkt hij wel niet?! Lieverd, als je het niet aankunt kan je gerust hier weer komen wonen, en anders stuur ik je vader er op af.' Ik lachte. Mijn moeder had altijd zulke ideeën en altijd moest mijn 'super hero'-vader het weer oplossen. Typisch mama, het aan een ander overlaten.
'Wat denkt hij wel niet?! Lieverd, als je het niet aankunt kan je gerust hier weer komen wonen, en anders stuur ik je vader er op af.' Ik lachte. Mijn moeder had altijd zulke ideeën en altijd moest mijn 'super hero'-vader het weer oplossen. Typisch mama, het aan een ander overlaten.
'Heel erg bedankt mam, maar dat kan niet. Ik sta nu op eigen benen.' Ik nam een slokje van mijn thee en merkte op dat het wat lauwer was dan normaal. Had ik zo lang zitten praten met mam? Blijkbaar.
'Tuurlijk kan dat wel. En meid, ga gewoon solliciteren!' zei ze. Ik zuchtte diep.
'Was dat maar zo makkelijk,' zei ik met nog een diepe zucht. We kwekten nog wat door over van alles en nog wat en kwamen tot de conclusie dat ik toch wel even langs kon gaan bij het ziekenhuis voor een sollicitatiebrief. Ik dronk mijn thee op en kondigde mijn afscheid aan. Mam en ik stonden op en gaven elkaar een dikke knuffel.
'Tuurlijk kan dat wel. En meid, ga gewoon solliciteren!' zei ze. Ik zuchtte diep.
'Was dat maar zo makkelijk,' zei ik met nog een diepe zucht. We kwekten nog wat door over van alles en nog wat en kwamen tot de conclusie dat ik toch wel even langs kon gaan bij het ziekenhuis voor een sollicitatiebrief. Ik dronk mijn thee op en kondigde mijn afscheid aan. Mam en ik stonden op en gaven elkaar een dikke knuffel.
Ik snoof de vertrouwde geur van mijn moeder op en mam drukte me nog steviger tegen haar aan. Ze duwde haar gezicht in mijn nek en gaf me daarna een kus.
'Oh man, straks ga ik nog eens huilen,' zei mam. Ik haalde lachend mijn schouders op en pakte de autosleutels van het kastje af.
'Tot de volgende keer mam!' riep ik met een brede glimlach en ik deed de deur open om vervolgens van het pad te lopen.
'Oh man, straks ga ik nog eens huilen,' zei mam. Ik haalde lachend mijn schouders op en pakte de autosleutels van het kastje af.
'Tot de volgende keer mam!' riep ik met een brede glimlach en ik deed de deur open om vervolgens van het pad te lopen.
Ik zag nog door het raam dat mijn moeder naar de achtertuin liep en ik liep zelf snel het pad af. Ik moest snel zijn wou ik nog op tijd thuis zijn - als Deniz zou weten dat ik later thuis zou zijn dan normaal, had hij zeker al één of ander plannetje in zijn gedachten gehad met wat ik had kunnen doen in die tijd. Zuchtend stapte ik in de auto en reed twijfelend naar het ziekenhuis.
Geschrokken bleef ik midden op een weggetje stilstaan.
'Het ziekenhuis staat tegenover het zakenkantoor,' mompelde ik zachtjes. Ik kon wel huilen, wat nou als Deniz nét op dat moment het kantoor uit zou lopen en ik in het ziekenhuis zou stappen? Die kans zou klein zijn, maar tegelijkertijd ook groot. Ik wist zijn vaste werktijden niet. Met een raar gevoel in mijn maag reed ik verder tot ik bij het ziekenhuis was. Ik parkeerde mijn auto achter het ziekenhuis en stapte uit.
'Het ziekenhuis staat tegenover het zakenkantoor,' mompelde ik zachtjes. Ik kon wel huilen, wat nou als Deniz nét op dat moment het kantoor uit zou lopen en ik in het ziekenhuis zou stappen? Die kans zou klein zijn, maar tegelijkertijd ook groot. Ik wist zijn vaste werktijden niet. Met een raar gevoel in mijn maag reed ik verder tot ik bij het ziekenhuis was. Ik parkeerde mijn auto achter het ziekenhuis en stapte uit.
Half rennend liep ik om het gebouw heen en snel glipte ik door de draaideuren naar binnen. Ik stelde me voor bij de balie en de vrouw wees me vriendelijk de weg waar ik sollicitatie kon doen. De deur die ze aanwees was dichtbij en geduldig liep ik erheen. De deur ging al open en ik werd verwelkomt door June. We lachten samen en ze stelde allemaal leuke vragen over het ziekenhuis die ik allemaal makkelijk beantwoordde.
Met gemengde gevoelens liep ik even later het ziekenhuis uit. Ik had de baan en kon morgen meteen aan de slag, dat was goed maar hoe moest ik dit aan Deniz vertellen? Met nog meer twijfels stapte ik in de auto en geschrokken zag ik hoe Deniz langs het ziekenhuis reed. Hij keek me even aan en reed toen verder, op weg naar huis. Half huilend reed ik achter hem aan en nam een hele omweg. Ruim een kwartier later dan hem kwam ik thuis.
Langzaam liep ik het trappetje op. Wat zou hij zeggen? Zou hij boos zijn? Natuurlijk zou hij boos zijn, ik had iets gedaan wat helemaal tegen de regels was. De moed zakte me in de schoenen toen ik de deur opendeed: Deniz stond met zijn armen over elkaar heen geslagen me op te wachten. Toen barstte de hel los.
'Mens, wat had ik je gezegd?!' brulde hij uit, 'ik rij uit de garage van het zakenkantoor en wat zag ik? Een doodsbang meisje achter het stuur die sluw vanachter het ziekenhuis vandaan reed, IN ONZE CHEVY! En wie was dat?! HEIDI!' Hij maakte een slaan-beweging en angstig liep ik achteruit.
'Ik wil werken, Deniz!' bracht ik bibberend uit. Deniz zijn ogen schoten vuur en hij kwam dichterbij.
'Heidi Cullen, jij geeft morgen je baan op bij het ziekenhuis of ik sla je het ziekenhuis in!' Hij meende het en hij pakte mijn pols vast. Huilend sloeg ik hem met mijn andere hand en toen pakte hij mijn andere hand. Mijn botten in mijn armen kraakten en het deed ongelofelijk veel pijn.
'DENIZ, WAT DOE JE?!' Ik gilde het uit van de pijn.
'Heidi Cullen, jij geeft morgen je baan op bij het ziekenhuis of ik sla je het ziekenhuis in!' Hij meende het en hij pakte mijn pols vast. Huilend sloeg ik hem met mijn andere hand en toen pakte hij mijn andere hand. Mijn botten in mijn armen kraakten en het deed ongelofelijk veel pijn.
'DENIZ, WAT DOE JE?!' Ik gilde het uit van de pijn.
Hij liet razendsnel mijn arm los en schoot met zijn gespierde arm tegen mijn hoofd aan. Alles werd zwart voor mijn ogen en het enigste wat ik nog zag was de quasi gefrustreerde uitdrukking van Deniz en de woorden 'Ik moet de ambulance bellen..'
<< Hoofdstuk 6 van generatie 3 | | Hoofdstuk 2 >>