I'll never let you go
'Je hebt me bedrogen, Heidi, en dat heb ik nog nooit bij jou gedaan en dat was ik ook niet van plan!'
De ogen van Deniz spuwden bijna vuur en hij keek me woedend aan. Beschermend legde ik mijn hand op het hoofdje van Chelsea en keek de andere kant op.
'Maar je verbiedt me wel van alles door dat stomme geloof van je!' brulde ik opeens. Hij schrok en wendde zijn blik af.
De ogen van Deniz spuwden bijna vuur en hij keek me woedend aan. Beschermend legde ik mijn hand op het hoofdje van Chelsea en keek de andere kant op.
'Maar je verbiedt me wel van alles door dat stomme geloof van je!' brulde ik opeens. Hij schrok en wendde zijn blik af.
'PARDON?' riep hij kwaad. Ik wist dat ik iets verkeerds had gezegd en dat hij nu woedend was, maar hij kon me niet neer meppen als Chelsea bij me was. Dan was het kindermishandeling geweest en huiselijk geweld.
'Ja!' ik hield Chelsea dicht tegen me aan, 'JE VERBIEDT ME ALLES! Ik wil van je scheiden! ROT OP, mijn huis uit!'
Hij keek me ongelovig aan en draaide zich toen om.
'Ja!' ik hield Chelsea dicht tegen me aan, 'JE VERBIEDT ME ALLES! Ik wil van je scheiden! ROT OP, mijn huis uit!'
Hij keek me ongelovig aan en draaide zich toen om.
'Maar Heidi! Zo bedoelde ik het helemaal niet!' riep hij geschrokken. Hij wist wat ik van plan was. En ik had geen medelijden met hem, hij toonde sinds de geboorte van Chelsea geen enige belangstelling voor het meisje en had alleen maar over het uithuwelijken van mijn liefje. Mijn schatje, ik wou haar nooit meer kwijt en kon het niet over mijn hart verkrijgen om toe te kijken als ze over achttien jaar uitgehuwelijkt zou worden aan één of andere bastaard in Marokko, zodat ik haar nooit meer zou zien, want ik had vanaf het begin al duidelijk aangegeven nooit in Marokko te willen wonen of er heen te gaan, als ik daar met Chelsea heen ging was de toekomst van mijn schatje vol onzekerheden. Mijn Chelsie.
'En zo bedoel ik het wel, je hebt geen kans meer bij mij,' zei ik wat rustiger. Hij keek me nog steeds aan maar ik schudde mijn hoofd. Smekend begon hij.
'Maar liefje, wij horen bij elkaar, wist je nog? We hebben een kind sa..'
'GODVERDOMME, JIJ TOONT GEEN ENIGE BELANGSTELLING IN CHELSEA!' Woedend liep ik op hem af en duwde hem huilend tegen de voordeur aan. Hij draaide zich om en gooide de deur open.
'Maar liefje, wij horen bij elkaar, wist je nog? We hebben een kind sa..'
'GODVERDOMME, JIJ TOONT GEEN ENIGE BELANGSTELLING IN CHELSEA!' Woedend liep ik op hem af en duwde hem huilend tegen de voordeur aan. Hij draaide zich om en gooide de deur open.
Chelsea begon verschrikkelijk hard te huilen en ik duwde haar hoofdje tegen me aan toen Deniz haar een kus wilde geven. Maar het blijft toch ook zijn kind, dus ik haalde mijn hand van haar af toen hij me boos aankeek. Hij gaf haar een kus en draaide zich toen om. Nog na sidderend van onze heftige ruzie liep hij het pad af en wierp nog een blik op het huis.
'Tot ooit,' riep hij nog grimmig. Hij pakte zijn auto - niet mijn Chevy - en reed toen met een volle snelheid uit de garage en liet de deuren van de garage open staan. Hij nam de brievenbus half mee in de bocht en scheurde toen over de weg, weg van alles wat hij dacht dat we op zouden bouwen.
'Tot ooit,' riep hij nog grimmig. Hij pakte zijn auto - niet mijn Chevy - en reed toen met een volle snelheid uit de garage en liet de deuren van de garage open staan. Hij nam de brievenbus half mee in de bocht en scheurde toen over de weg, weg van alles wat hij dacht dat we op zouden bouwen.
Terneergeslagen zat ik wanhopig op het bankje in de tuin, na te denken over de ruzie die een maand geleden had plaatsgevonden in de boerderij. Chelsea zat vrolijk zichzelf te vermaken naast het bankje terwijl ik hier zat te huilen over wat er gebeurd was. Demetri had ik ook niet meer gezien, en daar was ik nog het meest wanhopig over. Ik wou voor hém kiezen, voor hém zou ik nooit vreemd gaan. Hij was de liefde van mijn leven. Toen er een zachte snik uit mijn keel ontsnapte keek Chelsea me vragend aan.
'Mama? Mama huile..' zei ze droevig. Ik hief mijn hoofd op en glimlachte, daarna zwiepte ik mijn voeten over het bankje heen en ging voor Chelsea zitten.
'Mama? Mama huile..' zei ze droevig. Ik hief mijn hoofd op en glimlachte, daarna zwiepte ik mijn voeten over het bankje heen en ging voor Chelsea zitten.
'He lieverd,' zei ik met een vage glimlach op mijn gezicht. Chelsea schaterde en keek me aan.
'Mama is een beetje verdrietig,' zei ik daarna. Ze keek me droevig aan en ik had er meteen spijt van dat ik dat gezegd had. Als ik droevig was, was Chelsea ook meteen droevig en andersom ook. Je kon echt merken dat het mijn kindje was, mijn. Alleen de huidskleur had ze van Deniz maar ik hoopte vurig dat dat ook een beetje zou vervagen. Maar zo was ze ook een schatje en hartstikke mooi.
'Mama is een beetje verdrietig,' zei ik daarna. Ze keek me droevig aan en ik had er meteen spijt van dat ik dat gezegd had. Als ik droevig was, was Chelsea ook meteen droevig en andersom ook. Je kon echt merken dat het mijn kindje was, mijn. Alleen de huidskleur had ze van Deniz maar ik hoopte vurig dat dat ook een beetje zou vervagen. Maar zo was ze ook een schatje en hartstikke mooi.
Ik babbelde nog wat door tot dat ik zag dat Chelsea afgeleid was. Ze keek naar iets wat rechts van haar was en vragend draaide ik mijn hoofd om. Ik slaakte een kreet.
'Oh mijn god, DEMETRI!' Ik krabbelde overeind en Chelsea schaterde het uit. Ze zag dat ik nu gelukkig was en ze bleef mooi zitten op de plek waar ik zat. Ik rende naar Demetri toe.
'Oh mijn god, DEMETRI!' Ik krabbelde overeind en Chelsea schaterde het uit. Ze zag dat ik nu gelukkig was en ze bleef mooi zitten op de plek waar ik zat. Ik rende naar Demetri toe.
Toen hij voor me stond, toverde hij een bos met bloemen tevoorschijn - rode rozen. Giechelend nam ik ze aan.
'Sorry dat ik er niet was, ik heb mijn huis verkocht in Bridgeport om hierheen te gaan, ik wil hier wonen maar ik zoek nog een huis.' Hij grijnsde en ik snoof aan de bloemen terwijl ik na dacht. Hij ging me toch niet bedonderen? Hij had toch geen één of ander raar geloof? Ik glimlachte.
'Hier is je thuis.' Ik draaide me om en wees naar de boerderij. Ik vertelde alles van Deniz en hij keek me geschrokken aan.
'Sorry dat ik niet eerder ben gekomen! Oh god, dit kan toch niet,' mopperde hij tegen zichzelf.
'Ik heb je nog niet eens een kus gegeven.' Hij gaf zichzelf een standje en keek me toen smachtend aan.
'Sorry dat ik er niet was, ik heb mijn huis verkocht in Bridgeport om hierheen te gaan, ik wil hier wonen maar ik zoek nog een huis.' Hij grijnsde en ik snoof aan de bloemen terwijl ik na dacht. Hij ging me toch niet bedonderen? Hij had toch geen één of ander raar geloof? Ik glimlachte.
'Hier is je thuis.' Ik draaide me om en wees naar de boerderij. Ik vertelde alles van Deniz en hij keek me geschrokken aan.
'Sorry dat ik niet eerder ben gekomen! Oh god, dit kan toch niet,' mopperde hij tegen zichzelf.
'Ik heb je nog niet eens een kus gegeven.' Hij gaf zichzelf een standje en keek me toen smachtend aan.
Chelsea schaterde het weer uit achter me en ik keek haar aan, daarna gaf ik haar een knipoog en ze klapte in haar handjes. Demetri pakte me beet bij mijn middel en duwde me tegen hem aan.
'Ik hou van je,' prevelde hij.
'Ik ook van jou.'
'Ik hou van je,' prevelde hij.
'Ik ook van jou.'
Update!
'We praten er later wel over, oké?' zei Demetri toen hij Chelsea klaarmaakte voor een ritje speeltuin, 'ik begrijp je wel, maar dat is niet een beslissing die we zo één twee drie kunnen maken.'
Ik knikte begrijpend en draaide me weer om.
'En wacht Heidi.'
Ik knikte begrijpend en draaide me weer om.
'En wacht Heidi.'
'Echt niet gaan denken dat ik je niet begrijp, oké?' zei hij.
'Jahaa.. maar je weet wel, ik heb dit huis samen met Deniz gekocht en allerlei herinneringen van hem slingeren nog rond in dit huis. En eerlijk gezegd begint dat tuintje me ook aardig te vervelen en die boerderij ook. Ik wil op zoek naar iets meer modern, maar dan moet jij er ook mee in stemmen.' Chelsea begon woest te jammeren en trok half aan Demetri's shirt.
'Hou even op Chels, we gaan zo,' zei Demetri toen hij zich weer tot mij wendde, 'volgende week gaan we er mee aan de slag, na de verjaardag van Chelsea.'
Chelsea begon te giechelen en knuffelde Demetri. Ze was helemaal dol op hem, nog doller dan op haar vader die ze al weken niet meer had gezien.
'Jahaa.. maar je weet wel, ik heb dit huis samen met Deniz gekocht en allerlei herinneringen van hem slingeren nog rond in dit huis. En eerlijk gezegd begint dat tuintje me ook aardig te vervelen en die boerderij ook. Ik wil op zoek naar iets meer modern, maar dan moet jij er ook mee in stemmen.' Chelsea begon woest te jammeren en trok half aan Demetri's shirt.
'Hou even op Chels, we gaan zo,' zei Demetri toen hij zich weer tot mij wendde, 'volgende week gaan we er mee aan de slag, na de verjaardag van Chelsea.'
Chelsea begon te giechelen en knuffelde Demetri. Ze was helemaal dol op hem, nog doller dan op haar vader die ze al weken niet meer had gezien.
Hij draaide zich om en ik hield hem met de buggy van de veranda sjouwen. Toen hij eenmaal beneden was, kirde Chelsea en zette Demetri haar in in de kinderwagen.
'Doe wel voorzichtig he!' riep ik naar hem.
'Ja Heidi, dat zal ik doen. Dat doe ik toch altijd met mijn kleine Chelsie?' zei hij tegen me. Ik lachte. Demetri was helemaal gek op Chelsea en andersom ook, en tot mijn grote verbazing mist Chelsea haar vader helemaal niet en ik hem ook niet, want ik heb ook niks meer van hem gehoord. Ik wou dat hij niks meer met Chelsea te maken had, en gelukkig had hij daar ook helemaal geen interesse in. Hij zat zeker nu ergens in Marokko of zo, met één of andere bunga bunga girl om hem te vermaken.
'Doe wel voorzichtig he!' riep ik naar hem.
'Ja Heidi, dat zal ik doen. Dat doe ik toch altijd met mijn kleine Chelsie?' zei hij tegen me. Ik lachte. Demetri was helemaal gek op Chelsea en andersom ook, en tot mijn grote verbazing mist Chelsea haar vader helemaal niet en ik hem ook niet, want ik heb ook niks meer van hem gehoord. Ik wou dat hij niks meer met Chelsea te maken had, en gelukkig had hij daar ook helemaal geen interesse in. Hij zat zeker nu ergens in Marokko of zo, met één of andere bunga bunga girl om hem te vermaken.
Demetri en ik zouden naar een nieuw huisje voor Chelsea, hij en ik zoeken met nog een paar slaapkamers erbij. We hadden besloten om samen verder te gaan en dan ook echt als een gezinnetje. Of we zouden zelf een huisje gaan ontwerpen met de hulp van Demetri's ouders die nog in Bridgeport woonden. Ze zouden binnenkort hier een kijkje gaan nemen en ik schaamde me dood voor het huis. De boerderij was altijd al niks voor me geweest.
'Kijk, daar is de speeltuin al!' zei Demetri lachend terwijl hij naar het vage silhouet van de speeltuin in de verte wees. Chelsea stribbelde wild in de buggy en probeerde zich los te maken, wat toch mislukte.
'Chelsie naar speeltuin!' riep ze beteuterd. Demetri lachte en zette er flink de pas in, zodat ze sneller bij de speeltuin zouden komen. Eenmaal bij de speeltuin, zette hij de buggy bij andere buggy's en zette de buggy met een fietsslot om het wiel op slot bij een fietsenrek, zodat hij niet gestolen kon worden. Chelsea hipte op en neer - een stukje verderop - en riep zijn naam. Demetri liep haar achterna naar de wipkippen.
'Chelsie naar speeltuin!' riep ze beteuterd. Demetri lachte en zette er flink de pas in, zodat ze sneller bij de speeltuin zouden komen. Eenmaal bij de speeltuin, zette hij de buggy bij andere buggy's en zette de buggy met een fietsslot om het wiel op slot bij een fietsenrek, zodat hij niet gestolen kon worden. Chelsea hipte op en neer - een stukje verderop - en riep zijn naam. Demetri liep haar achterna naar de wipkippen.
'Wiehieeeeee!' brulde ze toen Demetri haar op haar favoriete speelgoed had gezet: het wiebelpaard. Ze vloog gierend van het lachen heen en weer op de springveer en het paard ging gewoon mee. Demetri lachte vrolijk met Chelsea mee.
Na een tijdje wiebelen op de speelattributen keek Demetri even op de klok, verder in de speeltuin. Hij schrok van hoe laat het was, Chelsea ging zo veel te laat op bed.
'Chelsie? Zullen we nu maar naar huis gaan?' zei hij tegen Chelsea, die sloeg boos haar armen over elkaar en wendde haar blik af. Demetri keek haar beteuterd aan.
'Kom op Chelsie, dan ga je thuis nog even met mama knuffelen en breng ik je op bed.' Zo haalde Demetri haar over.
'Chelsie? Zullen we nu maar naar huis gaan?' zei hij tegen Chelsea, die sloeg boos haar armen over elkaar en wendde haar blik af. Demetri keek haar beteuterd aan.
'Kom op Chelsie, dan ga je thuis nog even met mama knuffelen en breng ik je op bed.' Zo haalde Demetri haar over.
Chelsea hief haar armen omhoog en Demetri tilde haar er van af. Daarna liep hij weer naar de buggy en haalde het slot eraf, die borg hij veilig op onderin de buggy en Chelsea koelde naarmate de wandeling naar huis weer wat af. Thuis was ze dolblij dat ze me zag en knuffelde ze me stevig, daarna poetste Demetri haar tanden en bracht hij haar op bed.
'En zo leefden ze nog lang en gelukkig,' vertelde Demetri en hij sloeg het boek dicht en borg hem weer op in de boekenkast. Chelsea zat overeind in het bed en keek hem wat slaperig aan, hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en stond toen op. Chelsea stak gewillig haar handje uit.
Hij wreef nog even over haar handje, gaf haar nog een kus en sloot toen de gordijntjes achter haar. Chelsea gaapte even en liet zich toen achterover in het bedje vallen.
'Slaap lekker, Chelsie,' zei Demetri zacht en ze dompelde langzaam weg. Toen sloot hij de deur en liep naar beneden.
'Slaap lekker, Chelsie,' zei Demetri zacht en ze dompelde langzaam weg. Toen sloot hij de deur en liep naar beneden.
Demetri liep de slaapkamer in en sliep zowat meteen toen hij zich omgekleed had en in bed lag, ik poetste mijn tanden nog en liep gelukkig richting de slaapkamer.
Ik bofte echt met dit alles, ik moest er echt niet aan denken dat ik op dit moment nog samen met Deniz was. Maar Deniz kennende hield hij van verassingen, maar zou zijn waarschijnlijke terugkeer wel een leuke verassing zijn? En wanneer dan?
Ik bofte echt met dit alles, ik moest er echt niet aan denken dat ik op dit moment nog samen met Deniz was. Maar Deniz kennende hield hij van verassingen, maar zou zijn waarschijnlijke terugkeer wel een leuke verassing zijn? En wanneer dan?
<< Hoofdstuk 4 |