What goes around, comes around
'Mam, wees eens wat stiller..' mopperde Heidi geïrriteerd, 'straks word Kate nog wakker.' Ik knikte begrijpend en ging op fluistertoon verder met het verhaaltje. De baby in mijn buik schopte weer. Ik negeerde het en ging verder met het verhaaltje. Uiteindelijk vielen de ogen van Heidi dicht en begon ze zachtjes te snurken. Ik borg het boek op met een boekenlegger ertussen en deed het licht uit. Voorzichtig sloot ik de deur achter me en liep naar de woonkamer.
Mijn zwangerschap was best zwaar. Nouja, minder zwaar dan die van de tweeling in ieder geval. Het kindje kon elk moment komen en daar wachtte ik ook graag op. Heidi en Kate waren opgegroeid naar kind en ik moest nu echt wel eens mijn hoofd er over breken om te weten wie de volgende stamhouder werd. Ik sloot mijn ogen en doezelde weg.
De volgende dag deed ik het rustiger aan. Nadat ik de laatste overblijfselen van het ontbijt had opgeruimd en de borden, het bestek, vieze mokken enzovoort in de vaatwasser stonden rende Heidi als een gek naar buiten, op naar de wip. Ze vermaakte zich uitstekend, en ik besloot om maar naar het leuke tafereeltje te kijken. Het zou ook niet lang meer duren voordat de tweeling weer ouder werd, en ik zelf werd ook met de dag ouder. Het kindje wat nu in mijn buik zat zou het laatste kindje worden, natuurlijk was het welkom - heel erg welkom zelfs - en was de babykamer alweer klaar.
Het zou ook niet lang meer duren voordat ik de tweeling over de Legacy moest vertellen. Ik zag er al ontzettend lang mee in de maag en wist niet hoe ik het zou moeten brengen. Het was net zoals met mijn moeder geweest: Zij moest kiezen tussen twee personen omdat Emmett sowieso de Legacy niet op zich wou nemen. En dat kon ook niet, omdat hij geen vrouw was. De Legacy was begonnen met een vrouw, en moest alle generaties door ook doorgaan met een vrouw. Ik zuchtte diep en hees mezelf uit de tuinstoel. Ik kon niet altijd lui blijven zitten: Er was werk te doen in het huishouden. De kinderen zouden zichzelf wel vermaken en Nathan was aan het werk. Tijd voor het huishouden, dus.
En bij klusjes horen natuurlijk ook vieze klusjes. Persoonlijk hield ik het liever bij borden afwassen en stofzuigen, maar toen ik op mezelf kwam te wonen kwam er veel meer bij te kijken: Stofzuigen, afwassen, boenen, enzovoort. En zo kwam ik aan het eind van alle klusjes ook nog tot de grote ontdekking dat..
..het toilet hartstikke vies was. Ik wist niet wat ze hadden gedaan op het toilet, maar het zouden waarschijnlijk een paar grote boodschappen achter elkaar zijn geweest: Vorige week woensdag had ik het toilet plus de badkamer een grondige reiniging gegeven en nu was het toilet wéér hartstikke smerig. Na wat hard boenen was hij weer helemaal schoon en was ik klaar met het werk.
En Nathan kwam maar niet thuis. Ik werd ontzettend ongerust en nadat ik de kinderen allebei een bord spaghetti had gegeven ging de telefoon. Een onbekend nummer. Gretig drukte ik op het groene telefoontje, zou het Nathan zijn?
'Met huize Cullen,' zei ik vriendelijk. Een zacht gebrom aan de andere kant van de lijn.
'Met het politiebureau van Riverview, wij hebben Nathan O'Connor opgepakt wegens te hard rijden. Bent u zijn vrouw?' vertelde een harde vrouwenstem. Ik schrok.
'Ik ben zijn verlo..' Mijn zin werd afgehaakt door het haastige vertel van de vrouw.
'Oke, u kunt hem morgen komen ophalen - vannacht blijft hij voor onderzoek in de cel. Goedendag mevrouw.' Er werd opgehangen en ik bleef stilletjes staan, verbaasd kijkend naar mijn telefoon. Zuchtend legde ik de huis telefoon weer in het standaardje en ging naar Heidi en Kate.
'Met huize Cullen,' zei ik vriendelijk. Een zacht gebrom aan de andere kant van de lijn.
'Met het politiebureau van Riverview, wij hebben Nathan O'Connor opgepakt wegens te hard rijden. Bent u zijn vrouw?' vertelde een harde vrouwenstem. Ik schrok.
'Ik ben zijn verlo..' Mijn zin werd afgehaakt door het haastige vertel van de vrouw.
'Oke, u kunt hem morgen komen ophalen - vannacht blijft hij voor onderzoek in de cel. Goedendag mevrouw.' Er werd opgehangen en ik bleef stilletjes staan, verbaasd kijkend naar mijn telefoon. Zuchtend legde ik de huis telefoon weer in het standaardje en ging naar Heidi en Kate.
Nadat ik ze had vertelt dat papa morgen weer thuis kwam door een ongelukje op het werk, gingen ze stilletjes naar hun kamer. Wat moest ik anders zeggen? Ik ging echt niet zeggen dat hun vader iets illegaals had gedaan en dat hij vannacht in de cel moest blijven. Die arme meiden zouden de schrik van hun leven krijgen als ze dat wisten. Ze zouden hun vader spontaan als een crimineel aanzien, en dat was hij absoluut niet.
Nadat de meiden toch ontzettend moe waren geworden door hun gepraat over hun vader gingen ze toch vroeg op bed. Het was zaterdagavond en jammer genoeg bleven ze nog niet even bij me om nog even televisie te kijken. Na een leuk programma ging ik even liggen op de bank, even een dutje doen: Waarom ging ik in hemelsnaam niet op bed? Ik wist het niet.. misschien omdat de telefoon nu binnen handbereik was.
's Nachts werd ik wakker van een immense pijn in mijn buik. De bevalling was begonnen! Maar hoe moest dit nou? Bij de bevalling van Heidi en Kate ging Nathan mee naar het ziekenhuis, maar ik kon ze nu niet alleen laten en Nathan was niet thuis. Het politiebureau bellen en smeken dat Nathan mee kon? Nee, dat zou de situatie alleen nog maar erger maken.
Maar wat dan? Ik dacht na en na tot de pijn heviger begon te worden. Zou ik het alleen kunnen? Nee, natuurlijk niet. Ik had professionele hulp nodig. Ik dacht razendsnel na en nam toen een besluit. De tweeling kon heus wel even alleen thuis zijn en ik zou een briefje voor hun schrijven. Wakker maken kon niet.
Het briefje was geschreven en een taxi was onderweg. De chauffeuse begreep me heel goed toen ik kreunend mijn verhaal vertelde over mijn tweeling en hoe het nu ging. Volgens haar werd de pijn minder als ik iets zou vertellen, en afleiding zocht. Dat lukte aardig en ik was al helemaal in het verhaal verdiept toen de taxi piepend voor het ziekenhuis stopte. Ze hielp me uit de auto en ik strompelde naar de ingang. Het was een zware nacht, en ik was ontzettend blij toen ik mijn kleine baby in mijn armen kon sluiten.
Update!
'Kostschool? Voor hoelang dan?' vroeg Heidi verbaasd terwijl ze Alec in zijn bedje legde. Kate schudde haar hoofd en keek verdrietig.
'Ik was gister uitgegaan, je weet wel.. Samen met de buurjongen, en mam zegt nu dat ik naar de kostschool moet. Maar ik wil niet!' riep ze gekweld. Heidi aaide Alec over zijn hoofdje en gaf hem toen een kus. Hij keek haar vragend aan.
'Katte verdrietig..' zei hij beteuterd. Kate zuchtte diep.
'Ja, inderdaad.. Kate is verdrietig.' Alec slaakte een kreetje en liet zich toen achterover vallen in zijn bedje. Binnen no time was hij weg van de wereld.
'Ik zal vanavond eens met mama praten, oke?' zei Heidi na een tijdje om Kate op te vrolijken. Ze knikte en liep daarna haastig de kamer uit.
'Ik was gister uitgegaan, je weet wel.. Samen met de buurjongen, en mam zegt nu dat ik naar de kostschool moet. Maar ik wil niet!' riep ze gekweld. Heidi aaide Alec over zijn hoofdje en gaf hem toen een kus. Hij keek haar vragend aan.
'Katte verdrietig..' zei hij beteuterd. Kate zuchtte diep.
'Ja, inderdaad.. Kate is verdrietig.' Alec slaakte een kreetje en liet zich toen achterover vallen in zijn bedje. Binnen no time was hij weg van de wereld.
'Ik zal vanavond eens met mama praten, oke?' zei Heidi na een tijdje om Kate op te vrolijken. Ze knikte en liep daarna haastig de kamer uit.
Heidi was de laatste tijd steeds meer bezig met haar scheikundeset. Ze was ontzettend gefascineerd door alles wat met Inzicht te maken had en draaide overuren achter haar scheikundetafel. Ook goede reden waarom haar scheikunde-cijfer zo hoog was: Ik had de scheikundeset cadeau gegeven op de verjaardag van de tweeling en Heidi was door het dolle heen geweest toen ze het zag, Kate daarentegen heeft maar een uurtje achter de tafel doorgebracht en was al snel opgehouden toen een drankje was ontploft. Ze was stampvoetend de badkamer in verdwenen en kwam er de rest van de avond ook niet meer uit. Heidi zag haar kans schoon en had de scheikundeset nu tot haar toebehoord, met toestemming van de nog altijd chagrijnige Kate als ze de scheikundetafel in hun kamer ziet.
En natuurlijk volgden mijn meisjes ieder hun eigen weg: Heidi kreeg haar eigen vrienden en tot mijn grote plezier werden de vrienden van Kate ook weer vrienden van Heidi's vrienden, zodat ze toch nog bij elkaar in de vriendengroep zaten. De tweeling werden zelfstandiger en ik hoefde niet langer meer naar hun toe te gaan en te vragen of ze hun huiswerk af hadden, want ze wisten zelf ook wel dat het drastisch mis kon gaan in huis als ze expres een onvoldoende haalden. Dit alles was ook weer een grote opluchting, omdat ik het steeds drukker kreeg met Alec. Die kleine donder werd steeds drukker en meer verwend door zijn zussen en vader.
'Heb jij ook zo'n zin in donderdag?' vroeg Heidi aan Castolla. Ze knikte kortaf en ging verder met haar huiswerk. Heidi was de laatste tijd steeds meer bij haar vriendin Castolla, die in het centrum van Riverview woonde. Ze maakten samen huiswerk, kletsen gezellig samen en gingen vaak bij elkaar slapen in de weekenden.
'Ik weet niet welke jurk ik moet aantrekken bij het bal,' zei Castolla uiteindelijk en ze sloeg haar schrift met huiswerk dicht. Ze legde het op het bureau en ging naast Heidi zitten.
'Ik weet niet welke jurk ik moet aantrekken bij het bal,' zei Castolla uiteindelijk en ze sloeg haar schrift met huiswerk dicht. Ze legde het op het bureau en ging naast Heidi zitten.
Nadat Heidi en Castolla wat gepraat hadden over het bal, werd het toch tijd voor Heidi om weer naar huis te gaan. Ze stond op en nam afscheid van Castolla.
'Tot morgen!' riep ze vrolijk toen ze de veranda afliep. Castolla zwaaide haar nog na tot ze de hoek om was en toen trapte Heidi stevig door op haar fiets, tot ze eindelijk thuis was.
'Tot morgen!' riep ze vrolijk toen ze de veranda afliep. Castolla zwaaide haar nog na tot ze de hoek om was en toen trapte Heidi stevig door op haar fiets, tot ze eindelijk thuis was.
Na het avondeten besloot ik om maar eens lekker te wandelen met Alec. Hij had er al heel lang om gezeurd en elke keer als hij de buggy zag begon het weer van begin af aan: 'Mama, ikke buggy!' of: 'Alle naar buitee!' Uiteindelijk liepen we toch samen gezellig door de straten van Riverview. Morgen zou ik wel met hem naar de speeltuin gaan, nu ontweek ik expres de speeltuin om hem geen ideeën in zijn hoofd te krijgen. Thuis was hij verschrikkelijk moe en tot mijn grote opluchting viel hij al snel in slaap.
De volgende ochtend - toen de tweeling naar school was en Nathan op het werk was - liet ik Alec even alleen met de oppas om een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Ik voelde me al een hele tijd niet lekker en was steeds misselijk. Een bezoekje aan het ziekenhuis zou me vertellen wat er aan de hand was, want ik wist echt niet wat er aan de hand was.
Nogal geschrokken kwam ik een uurtje later het ziekenhuis weer uit. Het kon toch niet waar zijn? Ik had drie jaar geleden mijn laatste kind gekregen en ik was nu weer zwanger? Was er wel plek in het huis?
Ondanks alles was ik toch blij om het nieuws. Ik hield van kleine kindertjes en het liefst zou ik zoveel mogelijk kinderen willen. Maar er moest tijd voor zijn en plek, ik had het nu al verschrikkelijk druk met de tweeling en Alec en de pubertijd van de twee bracht ook niet veel voordelen mee.
Wat zou Nathan er van zeggen?
Ondanks alles was ik toch blij om het nieuws. Ik hield van kleine kindertjes en het liefst zou ik zoveel mogelijk kinderen willen. Maar er moest tijd voor zijn en plek, ik had het nu al verschrikkelijk druk met de tweeling en Alec en de pubertijd van de twee bracht ook niet veel voordelen mee.
Wat zou Nathan er van zeggen?
Kate was als eerste thuis: Heidi ging direct met Castolla door naar de sportzaal voor gym en Nathan zou pas 's avonds thuis komen. Ik besloot het om het maar als eerste aan Kate te vertellen. We praatten eerst wat tot ik overging op mijn zwangerschap.
'Kate, hoe zou je het vinden als je een broertje of zusje er bij kreeg?' vroeg ik onzeker. Ze glimlachte breed en begon te glimmen.
'Heel leuk!' zei ze glimlachend. Ik slaakte opgelucht een kreetje.
'Mam, ben je zwanger?'
'Ja, ik ben zwanger.' Kate sprong zowat half een gat in de lucht en gaf me een dikke knuffel.
'Kate, hoe zou je het vinden als je een broertje of zusje er bij kreeg?' vroeg ik onzeker. Ze glimlachte breed en begon te glimmen.
'Heel leuk!' zei ze glimlachend. Ik slaakte opgelucht een kreetje.
'Mam, ben je zwanger?'
'Ja, ik ben zwanger.' Kate sprong zowat half een gat in de lucht en gaf me een dikke knuffel.
'Oh oh oh, mam!' kirde ze blij, 'oh, wat ben ik blij.. Ik heb er zo'n zin in! Een tweede Alec, of een Alecia!' Als Alec zich een beetje kinderachtig en meisjesachtig gedroeg, noemden de tweeling hem altijd 'Alecia': De vrouwelijke vorm van zijn echte naam. Dan stampte hij boos naar me toe en vertelde beteuterd wat de tweeling gezegd had. En als ik hem dan ook lachend een klopje op zijn hoofd gaf rende hij gillend naar buiten om gefrustreerd met zijn honingpop te spelen.
Ik wist zeker dat een vierde kindje een goed idee zou zijn.
Ik wist zeker dat een vierde kindje een goed idee zou zijn.
En de rest van het gezin was ook door het dolle heen, Nathan was dolblij - net zoals de tweeling - en kwam tot de conclusie dat we de baby gewoon bij Alec op de kamer zou zetten. Als het een meisje zou zijn, dan zou Alec er wel wat moeite mee hebben maar oké. We waren allemaal dolblij en keken naar het moment uit dat de kleine er was.
One big happy family.
One big happy family.
<< Hoofdstuk 3 | | Hoofdstuk 5 >>