Omdat ik heel erg graag een update wou. xoxo Evelien. NOU OKE SPECIAAL VOOR EVELIEN EEN UPDATE!
I need a doctor to bring me back to life
Waarom belde die eikel steeds? Was het nou echt niet in zijn hoofd opgekomen dat ik niks meer met hem te maken wou hebben? Alhoewel, ik was nog steeds over mijn oren verliefd op hem maar ik wist niet of ik hem nog kon vertrouwen. Ik had gehoord dat hij gescheiden was en nu aan de rand van Riverview woonde en nog af en toe bij mijn buurvrouw langs ging om het kindje te bekijken. Het kindje, ik walgde er van. Hij had mij helemaal ingepalmd met zijn leuke praatjes en hoe leuk hij mij vond. Zeker allemaal gelogen.
Nadat ik gedoucht had en mijn bed opnieuw had opgemaakt, liep ik naar beneden om het eten te maken. Mijn eten sudderde lekker in de pan toen mijn telefoon begon te piepen. Haastig zette ik het pitje laag voor het geval dat en rende naar de woonkamer. De display van mijn mobiel was blauw opgelicht en ik griste hem van de tafel.
Oproep gemist, Nathan had gebeld. Ik wou hem niet langer in onzekerheid laten zitten, ondanks dat ik hem langzamerhand echt begon te haten. Maar kon haat en liefde samen? Heus niet. Voordat ik het door had piepte mijn telefoon weer en ongeduldig drukte ik op het groene telefoontje en hield hem tegen mijn oor.
'Met Bella.'
Oproep gemist, Nathan had gebeld. Ik wou hem niet langer in onzekerheid laten zitten, ondanks dat ik hem langzamerhand echt begon te haten. Maar kon haat en liefde samen? Heus niet. Voordat ik het door had piepte mijn telefoon weer en ongeduldig drukte ik op het groene telefoontje en hield hem tegen mijn oor.
'Met Bella.'
'Lieverd!' Nathan zijn stem klonk opgelucht. Ik trok een gezicht.
'Noem me geen lieverd, je noemde Shirley ook zo,' zei ik kattig. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een geïrriteerd gebrom van Nathan.
'Sorry Bella, het spijt me..' zei Nathan met een van verdriet afdruipende stem. Ik schudde verbaasd mijn hoofd.
'Waarom zeg je sorry? Je weet toch dat ik het je niet vergeef,' zei ik. Ik probeerde mijn stem niet tragisch te laten klinken, maar mijn stem eindigde toch in een bibbering. Mislukkeling.
'Alsjeblieft Bella, kom naar me toe. Ik wil je zien. Alsjeblieft.' Nathan smeekte. Ik dacht even diep na.
'Oke, ik kom eraan.'
'Noem me geen lieverd, je noemde Shirley ook zo,' zei ik kattig. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een geïrriteerd gebrom van Nathan.
'Sorry Bella, het spijt me..' zei Nathan met een van verdriet afdruipende stem. Ik schudde verbaasd mijn hoofd.
'Waarom zeg je sorry? Je weet toch dat ik het je niet vergeef,' zei ik. Ik probeerde mijn stem niet tragisch te laten klinken, maar mijn stem eindigde toch in een bibbering. Mislukkeling.
'Alsjeblieft Bella, kom naar me toe. Ik wil je zien. Alsjeblieft.' Nathan smeekte. Ik dacht even diep na.
'Oke, ik kom eraan.'
Ik had wel gezegd dat ik er aan kwam, maar toch twijfelde ik. Zou ik wel gaan? Ik was net een beetje hersteld van alles en ik wist zeker dat als ik hem nu zou zien dat mijn hart uit elkaar zou springen als ik bij hem weg was. Maar ik moest naar hem toe, mijn hart verlangde er naar en mijn gedachten ook. Toen zijn stem tot me doordrong had ik een glimlach om mijn gezicht gekregen. Snel wurmde ik mijn voeten in mijn schoenen, pakte mijn jas van het haakje en vertrok naar Nathan. Het zou me niet schelen wat er zou gebeuren, ik moest hem zien.
Ondanks alles wist ik niet waar ik heen moest, ik had buurtgenoten gevraagd waar O'Connor woonde en uiteindelijk had ik toch het adres te pakken gekregen. Ik zou nooit van mijn leven Nathan bellen om te vragen waar hij woonde. De banden van mijn auto knersde luidruchtig over de duizenden steentjes die op de oprit van Nathan lagen. Voor me stond een grote, klassieke auto geparkeerd. Mijn auto was een lelijk eendje vergeleken met zijn auto, en waarschijnlijk zag ik er ook zo uit náást Nathan. Zuchtend stapte ik uit en liep het padje naar zijn huis op en belde aan.
'Dus hier woon je?' vroeg ik zachtjes toen Nathan me binnen had gelaten. Hij had net vertelt dat hij net naar bed zou gaan omdat ik al meer dan drie kwartier te laat was. Hij had gedacht dat ik niet zou komen. Nathan knikte.
'Niet echt bijzonders, maar als ik meer geld heb koop ik wat beters. Of ik renoveer het, ik moest bijna al mijn geld bij Shirley laten als alimentatie voor het kind.' Nathan zuchtte. Voor het eerst in mijn leven had ik medelijden met hem, hij zou het zwaar hebben nu het kindje geboren was. Het was een tijdje stil.
'Bella, ik mis je.'
'Dat wist ik al, daarom ben ik hier,' zei ik.
'Niet echt bijzonders, maar als ik meer geld heb koop ik wat beters. Of ik renoveer het, ik moest bijna al mijn geld bij Shirley laten als alimentatie voor het kind.' Nathan zuchtte. Voor het eerst in mijn leven had ik medelijden met hem, hij zou het zwaar hebben nu het kindje geboren was. Het was een tijdje stil.
'Bella, ik mis je.'
'Dat wist ik al, daarom ben ik hier,' zei ik.
Nathan stond op en ik stond ook tegelijk met hem op. Ik wou niet langer op de bank blijven zitten. Hij pakte me bij mijn schouder en haalde me dichterbij, zijn lippen kwamen dichterbij mijn oor en hij begon iets onweerstaanbaars te prevelen.
'Bella, je kan hier blijven slapen?' vroeg hij. Ik ademde diep in, zijn geur maakte me duizelig. Ik moest mijn hoofd er bij houden, als ik me volledig op hem zou richten zou ik instorten.
'Hmm..' mompelde ik, 'dat kan..'
'Of misschien morgen ook nog hier blijven..'
Ik wist dat als ik nu toegaf en me volledig aan hem overgaf dat mijn hart morgen weer in duizenden stukken werd gescheurd. De lippen van Nathan gleden van mijn hals naar mijn oor en fluisterden steeds liefkozende dingen. Mijn ogen waren gesloten.
'Bella, je kan hier blijven slapen?' vroeg hij. Ik ademde diep in, zijn geur maakte me duizelig. Ik moest mijn hoofd er bij houden, als ik me volledig op hem zou richten zou ik instorten.
'Hmm..' mompelde ik, 'dat kan..'
'Of misschien morgen ook nog hier blijven..'
Ik wist dat als ik nu toegaf en me volledig aan hem overgaf dat mijn hart morgen weer in duizenden stukken werd gescheurd. De lippen van Nathan gleden van mijn hals naar mijn oor en fluisterden steeds liefkozende dingen. Mijn ogen waren gesloten.
'Heel veel dingen vind je leuk, hé?' Ik voelde de warme adem van Nathan op mijn wang. Mijn ogen werden waterig, ik was altijd al zo emotioneel geweest. Waarom zou ik me niet over geven? Allemaal redenen spookten door mijn hoofd, maar door de intense geur die zich om me heen verspreidde kon ik niks meer zeggen. Ik was hebberig, arrogant.. Ik wou hém, maar ik wou hem als iemand die trouw was. Voordat ik het in de gaten had legde Nathan zijn beide handen op mijn schouders en trok me een beetje van hem af. Hij keek recht in mijn ogen, ik smolt. Hij schudde me even door elkaar.
'Bella..' Nathan sleepte me weer naar zich toe. Ik gaf me over.
Zijn geur kwam dichterbij, zijn ademhaling werd grof en voordat ik het in de gaten had drukte hij zijn perfect gevormde lippen op de mijne.
'Bella..' Nathan sleepte me weer naar zich toe. Ik gaf me over.
Zijn geur kwam dichterbij, zijn ademhaling werd grof en voordat ik het in de gaten had drukte hij zijn perfect gevormde lippen op de mijne.
Vecht! riep een stem in mijn hoofd. Vecht, laat hem zien dat je beter kunt! Je kunt beter! Ga ervoor! Ik schudde mijn hoofd en trok Nathan nog dichter tegen me aan. Mijn armen lagen om zijn hals en zijn armen rustten op mijn heupen. Natuurlijk had ik door dat de trap steeds dichterbij kwam, natuurlijk had ik door dat mijn voeten onbewust naar boven schuifelden en natuurlijk had ik door dat ik ineens de slaapkamerdeur van Nathan zag. Het geluid van de slaapkamerdeur piepte ongelofelijk toen hij openging. We ploften achterover op het bed - had hij nou een roze dekbed? Zeker van Shirley - en Nathan stortte zich meteen weer op me. Ik haalde me omhoog en Nathan drukte me tegen de muur. Ik was nog steeds duizelig toen ik Nathan op het dekbed drukte en me zelf op hem stortte. Ineens lag ik onder de dekens en ik dacht nergens meer over na toen Nathan's hand onder mijn shirt verdween.
Update
En daar zat je dan, twee maanden later in een fantastisch huis bij de rand van Riverview. Nathan had een huis van de buren gekocht en mij heel lief gevraagd of ik met hem wou samenwonen. We hadden de avond daarvoor alles uitgepraat van wat er de laatste tijd gebeurd was en vonden dat we ver genoeg in een relatie zaten om samen te wonen. Geen moment had ik getwijfeld of het goed was om een relatie te hebben met Nathan toen ik het huis zag en de schittering in Nathan zijn ogen zag. Het was gewoon perfect hier, de heerlijke bossen en ik zag het al helemaal voor ons hoe onze bruin of zwartharige kindjes over het gazon zouden rennen en dat Nathan en ik hun trots zouden nakijken, zittend op het picknickbankje.
En een kindje zou niet meer lang meer duren. Ik was zwanger van Nathan na ons eerste nachtelijke avontuurtje in zijn ouderlijke huis. Ik was ruim een maand zwanger, maar dat was zoals gewoonlijk nog niet aan me te zien. Mijn buik was nog altijd even dun als altijd.
Nathan werkte op het politiebureau en het was al wat later in de avond. Ik hield van de zomer, je kon wat langer buiten zitten om te genieten van het weer en vaak kon je ook buiten eten met je gezin. Dat gezin dat ik binnenkort zou hebben, one big happy family. Daar hoopte ik op, en met Nathan zou dat allemaal kunnen. Hij was lief, zorgzaam en kon ook serieus zijn.
Ik hield van hem.
Na het eten zaten we nog even buiten en toen het donker werd - het was al erg laat - gingen we naar bed. En zo ging dat weken, maanden door, tot de nacht de zon overwon op een vroeg tijdstip en dat we echt wisten dat ons kindje eraan kwam en dat de kinderkamer ook al snel klaar was.
Ik hield van hem.
Na het eten zaten we nog even buiten en toen het donker werd - het was al erg laat - gingen we naar bed. En zo ging dat weken, maanden door, tot de nacht de zon overwon op een vroeg tijdstip en dat we echt wisten dat ons kindje eraan kwam en dat de kinderkamer ook al snel klaar was.
'Waarom lok je me nou mee naar de tuin? Ik moet nog even stofzuigen!' mopperde ik toen Nathan me op een avond mee naar buiten nam. Het was guur weer geweest vanmiddag, maar nu viel het wel mee. De kachel buiten draaide op volle toeren en je kon nog net de warmte voelen die hij afgaf.
'Ik had een verassing voor je, maar als je die niet wilt..' zei hij zogenaamd teleurgesteld.
'Nee nee, ik hou van verassingen!' zei ik verbaasd.
'Oke, dan heb ik een verassing voor je.'
'Ik had een verassing voor je, maar als je die niet wilt..' zei hij zogenaamd teleurgesteld.
'Nee nee, ik hou van verassingen!' zei ik verbaasd.
'Oke, dan heb ik een verassing voor je.'
'Nathan?' vroeg ik overdonderd toen hij op zijn knieën ging zitten. Wat ging hij doen?
'Ja, lieverd?' Hij rommelde in zijn zak en haalde er een nachtblauw fluwelen doosje uit.
'O..' stootte ik blozend uit. Nathan hield het doosje omhoog.
'Ja, lieverd?' Hij rommelde in zijn zak en haalde er een nachtblauw fluwelen doosje uit.
'O..' stootte ik blozend uit. Nathan hield het doosje omhoog.
'NATHAN!' gilde ik toen er een glinsterende ring in het donsachtige kussentje lag in het doosje. Hij grijnsde voluit en keek me met twinkelende ogen aan.
'Nou? Je kan wel raden wat ik je wil vragen,' zei hij luchtig. Ik sprong op en neer en slaakte steeds kreetjes.
'Wat denk je zelf?!'
'Sla je me nou af?'
'NEE, NATUURLIJK WIL IK TROUWEN!' Opgelucht pakte Nathan mijn hand en schoof de ring er om heen. Trots hield ik mijn hand omhoog.
'Heel, heel erg bedankt Nathan.'
'Nou? Je kan wel raden wat ik je wil vragen,' zei hij luchtig. Ik sprong op en neer en slaakte steeds kreetjes.
'Wat denk je zelf?!'
'Sla je me nou af?'
'NEE, NATUURLIJK WIL IK TROUWEN!' Opgelucht pakte Nathan mijn hand en schoof de ring er om heen. Trots hield ik mijn hand omhoog.
'Heel, heel erg bedankt Nathan.'
'Ik hou van jou.' fluisterde ik zachtjes.
'Ik hou ook van jou, lieverd,' prevelde hij terug, 'binnenkort komt ons kindje, en daar heb ik toch zo'n zin in..' Ik giechelde, ja, daar had ik ook zin in. Ik was overmorgen uitgerekend en het kon elk moment gebeuren. De kinderkamer was al lang klaar en nu was het alleen nog maar wachten, wachten en nog eens wachten.
'Ik hou ook van jou, lieverd,' prevelde hij terug, 'binnenkort komt ons kindje, en daar heb ik toch zo'n zin in..' Ik giechelde, ja, daar had ik ook zin in. Ik was overmorgen uitgerekend en het kon elk moment gebeuren. De kinderkamer was al lang klaar en nu was het alleen nog maar wachten, wachten en nog eens wachten.
De volgende dag was ik hartstikke zenuwachtig. Ik maakte het bed op en ijsbeerde wel een uur lang door het huis heen. Wat nou als het mis ging en de baby dood ging? Dat was zeker niet zo, ik deed niks verkeerds tijdens mijn zwangerschap en hield me netjes aan alle regeltjes: Niet te veel stress, veel boeken lezen, niet roken en drinken. Begrepen.
Die avond begonnen de weeën, we gingen als een trein naar het ziekenhuis en na twee dagen mocht ik eindelijk naar huis met mijn twee dochters.
Kate en Heidi.
Kate en Heidi.
<< Hoofdstuk 1 | | Hoofdstuk 3 >>