Till the world ends
We zitten al zo krap bij de kas na de uitgaven van de babykamer, komt er een paar weken later ook nog eens 's nachts een inbreker op bezoek! Ik ben me letterlijk rot geschrokken toen het alarm ineens af ging en een ik een inbreker in de gang zag staan. Letterlijk binnen een kwartier was de politie er om de inbreker de overmeesteren. Toen we een beetje van de schrik bekomen waren, doken we ons bed weer in.
De volgende dag zat ik rustig in het park te genieten van het mooie weer. Zwanger zijn in de zomer was best wel zwaar: Het was heet en dan die grote buik meezeulen was ook niet echt prettig. Gelukkig was ik morgen uitgerekend. Ik wachtte nu tot ik naar het ziekenhuis kon voor de laatste echo. Dan kon ik ook bepalen of ik het geslacht wou weten. Ik keek even op mijn horloge en schrok even. Ik moest al naar het ziekenhuis!
Er was niks mis met de baby, gelukkig maar. Ik vond het wel jammer dat Brody niet mee ging, maar die zat liever op zijn luie reet lekker voetbal te kijken thuis. Ik had het gevoel dat het hem totaal niet boeide wat ik deed, en hij was ook steeds vaker van huis..
Net voor het ziekenhuis ging mijn telefoon. Ik keek op de display. Emma stond erop. Verrast nam ik op, Emma was een oude jeugdvriendin.
'He, met Emma!' riep ze vrolijk. Ik lachte.
'Met Jeslynn! Emma, moet je horen.. ik ben zwanger en ben morgen uitgerekend!' Er klonk een verbaasde kreet van de andere kant.
'O! Ik wil kijken als de baby er is! We moeten eens lekker bij praten, volgende week bij jouw thuis, goed? Ik heb je huisnummer! Tot dan!'
Ik nam lachend afscheid en ging naar huis.
'He, met Emma!' riep ze vrolijk. Ik lachte.
'Met Jeslynn! Emma, moet je horen.. ik ben zwanger en ben morgen uitgerekend!' Er klonk een verbaasde kreet van de andere kant.
'O! Ik wil kijken als de baby er is! We moeten eens lekker bij praten, volgende week bij jouw thuis, goed? Ik heb je huisnummer! Tot dan!'
Ik nam lachend afscheid en ging naar huis.
Die avond was ik op het feestje van Victoria Andrews. Ik kletste wat met haar toen we overgingen op het thema 'Kinderen'.
'Dus je hebt zelf al een kind?' vroeg ik belangstellend. Ze knikte.
'Ja, een jongetje,' ze lachte. 'Maar die is aan het logeren bij een vriendje. Met al die drukte in huis kan hij niet op tijd op bed, en hij moet morgen voetballen. Dus ik haal hem morgenochtend weer op bij zijn vriendje.' Ik knikte. Ze was best gezellig, al hoorde ik roddels over haar dat ze erg streng was. Maar nee, ik merkte er niet veel van.
'Dus je hebt zelf al een kind?' vroeg ik belangstellend. Ze knikte.
'Ja, een jongetje,' ze lachte. 'Maar die is aan het logeren bij een vriendje. Met al die drukte in huis kan hij niet op tijd op bed, en hij moet morgen voetballen. Dus ik haal hem morgenochtend weer op bij zijn vriendje.' Ik knikte. Ze was best gezellig, al hoorde ik roddels over haar dat ze erg streng was. Maar nee, ik merkte er niet veel van.
'En jij, jij was toch morgen uitgerekend?' vroeg Victoria. Ik knikte, 'morgen ben ik uitgerekend ja, maar nu voel ik er nog niet veel van..' 'Haha, ja.. maar het kan elk moment beginnen, toch?' zei Victoria.
'Ja, eigenlijk wel.. mijn buik is steenhard, voel maar.'
'Ja, eigenlijk wel.. mijn buik is steenhard, voel maar.'
'Wow, wat hard! Die van mij was wat milder.' Ik lachte toen Victoria dat zei. Ik kende haar nog maar net, maar ik vond haar al heel gezellig. Toen we wat uitgepraat waren, besloot ik maar om me voor te stellen aan de rest en even rond te gaan kijken in dit huis. Was dat brutaal? Nee toch? Mensen die bij mij op visite gingen gingen zo vaak rondkijken in mijn huis, dat vond ik niet erg. En dit huis was echt reuze giga. Ik nam afscheid en ging wat rondlopen.
Toen ik wat van de hapjes had geproefd en even naar het toilet was geweest kwam de directeur van de politieke vereniging naar me toe. Ik kende hem vaag van een receptie.
'He, ben jij niet mevrouw Cullen?' vroeg hij belangstellend.
'Ja, ik ben Jeslynn Cullen.' Ik stak mijn hand uit en hij pakte hem aan.
'Ik ben Christopher Steel, je kent me zeker wel..' Hij schudde mijn hand.
'Eerlijk gezegd ken ik je niet zo, ik zag je vorige week bij de receptie van de Landgraven.' Ik lachte zuur. Ik haatte zulke mensen: Ze worden boos als je ze niet kent. Spuug lelijke zakenmannen. Ja, met een Wibra-tas zeker. Ik zuchtte en draaide me om om afscheid van Victoria te nemen en naar huis te gaan.
'He, ben jij niet mevrouw Cullen?' vroeg hij belangstellend.
'Ja, ik ben Jeslynn Cullen.' Ik stak mijn hand uit en hij pakte hem aan.
'Ik ben Christopher Steel, je kent me zeker wel..' Hij schudde mijn hand.
'Eerlijk gezegd ken ik je niet zo, ik zag je vorige week bij de receptie van de Landgraven.' Ik lachte zuur. Ik haatte zulke mensen: Ze worden boos als je ze niet kent. Spuug lelijke zakenmannen. Ja, met een Wibra-tas zeker. Ik zuchtte en draaide me om om afscheid van Victoria te nemen en naar huis te gaan.
Ik had eigenlijk verwacht dat Brody al in bed lag, maar tot mijn grote verbazing zat hij het na-gesprek van voetbal op de televisie te kijken. Hij sprong op toen ik hem begroette.
'Jemig Jessie, je laat me schrikken, laat me je buik eens voelen.' Hij lachte en boog om mijn buik te voelen. 'Morgen ben je uitgerekend, he..' bevestigde hij. Ik knikte. 'Ik wachtte op je, dan kon ik je in bed helpen.' Hij grinnikte en ik lachte mee. 'Dan moet ik me maar even gaan omkleden, maar eerlijk gezegd ben ik ook wel benieuwd naar de voetbal-uitslag en het gesprek.' Brody keek me verbaasd aan.
'Oke, gezellig.'
'Jemig Jessie, je laat me schrikken, laat me je buik eens voelen.' Hij lachte en boog om mijn buik te voelen. 'Morgen ben je uitgerekend, he..' bevestigde hij. Ik knikte. 'Ik wachtte op je, dan kon ik je in bed helpen.' Hij grinnikte en ik lachte mee. 'Dan moet ik me maar even gaan omkleden, maar eerlijk gezegd ben ik ook wel benieuwd naar de voetbal-uitslag en het gesprek.' Brody keek me verbaasd aan.
'Oke, gezellig.'
Ik was best zenuwachtig de volgende dag. Een beetje afwezig maakte ik ons bed op. Als de baby vandaag niet komt - of morgen - moet ik volgende week naar het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. Ze zeggen dat het heel pijnlijk is, maar ik denk het niet. Ik hoopte eigenlijk niet dat ik een keizersnee moest, want dan zag je als ik in het zwembad was met een bikini die rode streep.. ik zuchtte. Ik moest me niet zo'n zorgen maken.
En ja hoor, in de namiddag kreeg ik opeens hevige weeën. 'Brody!' riep ik angstig. Brody kwam snel de kamer in lopen, hij schrok zich dood.
'We moeten naar het ziekenhuis, kom Jes, ik ondersteun je wel.' Na wat gesjor met het regelen van de taxi konden we eindelijk naar het ziekenhuis. Na een hevige bevalling kwam ik stralend thuis met de baby. Het was een prachtige baby, de baby had veel dingen van mij in zich verwerkt en ook veel van Brody.
'We moeten naar het ziekenhuis, kom Jes, ik ondersteun je wel.' Na wat gesjor met het regelen van de taxi konden we eindelijk naar het ziekenhuis. Na een hevige bevalling kwam ik stralend thuis met de baby. Het was een prachtige baby, de baby had veel dingen van mij in zich verwerkt en ook veel van Brody.
En daar lag ze dan, mijn kleine Rosalie Cullen. Ik was dolblij met haar, maar het ergste vond ik nog dat Brody vlak na de bevalling begon te telefoneren over de voetbalwedstrijd.. hij heeft Rosalie maar heel even in de armen gehad. Misschien vanavond, als Rosalie weer wakker is, want mijn kleine meid sliep al voordat ik haar in de wieg legde.
Mijn kleine meid.
Mijn kleine meid.
Uit de ogen van Brody
Ik weet wel dat ik meer aandacht aan Jeslynn moet besteden, maar hoe moet dat als je dagen thuis zit en 'obsessed' bent door voetbal? Het liefst hang ik de hele dag op de bank voor de buis voetbal te kijken. Ik steun Jeslynn te weinig, dat was ook de reden van onze breuk toen we nog als tieners in Bridgeport woonden. Nu Rosalie er is, moet ik hier toch eens flink de zorgzame echtgenoot gaan uithangen. Maar oké.. mijn gevoel van Jeslynn ebt steeds meer weg. Eigenlijk heb ik er spijt van dat ik hier ben komen wonen en nu zit ik ook nog eens aan Jeslynn vast.. hier moet ik toch nog eens goed mijn hoofd over breken.
Einde uit de ogen van Brody
Einde uit de ogen van Brody
Enkele maanden later zaten Brody en ik om de tafel. Het was best druk geweest na de geboorte van Rosalie en de laatste tijd hadden Brody en ik geen tijd meer voor elkaar, dat was te merken. Er zat spanning tussen ons: we konden ons niet goed gedragen in het bijzijn van elkaar.
'Oke, dan stel ik voor dat ik over een week weer terug ben, bij de verjaardag van Rosalie.' Brody hoestte. Het zat hem zwaar om bij zijn gezin weg te gaan, maar het was de beste oplossing. Een 'tussenstop' voor ons zou goed doen en Brody zou die week verblijven bij zijn familie in Bridgeport. De afstand tussen Sunset Valley en Bridgeport was groot genoeg om onze rust te vinden.
'Ik zal je missen,' fluisterde ik. Brody zijn mondhoeken krulden omhoog.
'Ik kom over een weekje weer terug, en dan is alles weer goed.'
'Oke, dan stel ik voor dat ik over een week weer terug ben, bij de verjaardag van Rosalie.' Brody hoestte. Het zat hem zwaar om bij zijn gezin weg te gaan, maar het was de beste oplossing. Een 'tussenstop' voor ons zou goed doen en Brody zou die week verblijven bij zijn familie in Bridgeport. De afstand tussen Sunset Valley en Bridgeport was groot genoeg om onze rust te vinden.
'Ik zal je missen,' fluisterde ik. Brody zijn mondhoeken krulden omhoog.
'Ik kom over een weekje weer terug, en dan is alles weer goed.'
Ja, we wisten het allebei. Alles kwam goed, maar een 'tussenstop' was echt even nodig. Ik zou geen stress meer hebben over onze relatie deze week en Brody zou zijn familie weer kunnen zien. Nu kon ik rustig van de tijd met Rosalie genieten en me voorbereiden op de verjaardag van Rosalie.
UPDATE
De volgende dag zat ik rustig met Rosalie in het stadspark. Dit was de eerste keer dat ze buiten was, nouja.. de eerste keer. Ze heeft vaker bij me gezeten in de tuin en ze had lachend naar de vlinders gehapt en gekraaid omdat ze het zo leuk vond. Nu zaten we in het stadspark en zou ik zometeen bij Victoria langs gaan, die had ik al even niet gezien en dan zou ze Rosalie voor het eerst zien. Stiekem maakte ik me zorgen om Brody, maar dat moest ik niet doen. Brody was zijn zaakjes goed aan het zetten bij zijn familie en ik zou heus nog wel eens met Rosalie - samen met Brody uiteraard - langswippen bij onze familie.
Ik had Brody gister nog gebeld, zijn familie had hem gemist en ze waren verbaasd geweest dat hij nu al getrouwd was en een kindje had. Brody had hen een foto van Rosalie laten zien toen ze net een week oud was. Ze vonden het fantastisch. Ik moest me niet zo druk om Brody maken, alles kwam goed en we hadden het nog over de verjaardag van Rosalie gehad. We zouden het gezellig samen vieren, als een gezin.
's Avonds - het was al best laat - nam ik afscheid van Victoria. We hadden een gezellige dag gehad, we hadden samen kleertjes voor Rosalie gehaald en gezellig op een terrasje wat zitten drinken. Toen hebben we bij haar thuis nog kennis gemaakt met haar zoontje en die was helemaal gek op Rosalie. Wat kon dat kind ook, hij was enig kind en eiste zelf alle aandacht van Victoria op.
'Nou, dan zie ik je de volgende keer!' Victoria gaf Rosalie nog een kleine kus en zwaaide me toen gedag.
'De volgende keer hoop ik dat ze 'Tante Victoria' kan zeggen!' riep Victoria me nog na. Ik lachte en stapte de taxi in om naar huis te gaan.
'Nou, dan zie ik je de volgende keer!' Victoria gaf Rosalie nog een kleine kus en zwaaide me toen gedag.
'De volgende keer hoop ik dat ze 'Tante Victoria' kan zeggen!' riep Victoria me nog na. Ik lachte en stapte de taxi in om naar huis te gaan.
En voordat ik het wist zag ik Brody weer.
'Brody!' gilde ik uit en ik vloog hem om de hals. Het was heerlijk om weer bij hem te zijn en Rosalie was vandaag jarig. Ik was benieuwd hoe ze er uit zou komen te zien als ze peuter werd. We gingen snel de verjaardag van Rosalie vieren en alles was weer zoals het vroeger was.
'Brody!' gilde ik uit en ik vloog hem om de hals. Het was heerlijk om weer bij hem te zijn en Rosalie was vandaag jarig. Ik was benieuwd hoe ze er uit zou komen te zien als ze peuter werd. We gingen snel de verjaardag van Rosalie vieren en alles was weer zoals het vroeger was.
'Nou Rosalie, ga je nog blazen?' Lachend hield ik haar een beetje laag. Ze perste alle lucht uit haar longen naar het kaarsje, maar het lukte niet. Ik had het gevoel dat ze elk moment in huilen kon uitbarsten, dus hielp ik haar. Professioneel blies ik het kaarsje op de taart uit en mijn baby'tje groeide op tot een prachtige peuter.
<< Hoofdstuk 2 | | Hoofdstuk 4 >>